ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΘΑΝΑΣΗ ΣΟΚΟΛΑΤΑ

Δεν τον φώναζαν πάντα έτσι. 

Στο δημοτικό τον έλεγαν Θανάση Σμυρνιό ή μάλλον Αθανάσιο Σμυρνιό. 

Μια μέρα, ο διευθυντής κόρωσε κι άρχισε να ουρλιάζει.

« Όλοι ηλίθιοι μ' αυτό τ' όνομα. Κόβουν το άλφα του αθάνατου και γίνονται εθελοντικά θνητοί. Ακούς Αθανάσιε;» 

Δεν κατάλαβε και στο συσσίτιο το μεσημέρι, με ρώτησε, 

«Γιατί με είπε ηλίθιο;» 

Του εξήγησα. 

Στο διάλειμμα, φώναξε δυνατά στην αυλή, «Θέλω να με φωνάζετε όλοι Αθανάσιο»

Κάτι μάγκες της Έκτης, που είχαν μείνει δυο χρονιές στην κάθε τάξη, η φωνή τους είχε χοντρύνει κι είχαν κιόλας μαύρο χνούδι στο πάνω χείλος, έλεγαν περιπαιχτικά όταν τον έβλεπαν, «Στην πάντα, να περάσει ο Αθανάσιος Διάκος».

Ο Θανάσης, που ήθελε να γίνει κάποτε παπάς, το κατάλαβε αλλιώς.

Όταν φτάσαμε στην Επανάσταση του '21, η δασκάλα μας μίλησε για τον Αθανάσιο Διάκο. 

Ο Θανάσης ταράχτηκε. «Και …πέθανε;» ρώτησε. 

Στο επόμενο διάλειμμα, ανακοίνωσε λυπημένος, «Να με λέτε πάλι Θανάση».

Με το που τέλειωσε το δημοτικό, έπιασε δουλειά στις οικοδομές. 

Μια μέρα έπεσε απ' τη σκαλωσιά και από τότε δεν ήταν πια ο ίδιος. 

«Τι έπαθε, γιατρέ;» έκλαιγε η μάνα του. 

«Χτύπησε στο κεφάλι και κόπηκε το νήμα του μυαλού του.»

Ο Θανάσης δεν μπορούσε πια να δουλέψει γκαζοτενεκέ με λάσπη στη σκαλωσιά.

«Δεν έχει  ισορροπία είναι λίγο ανισόρροπος», είπε ο γιατρός.

Καθώς λοιπόν δεν είχε πια τα προσόντα για τη σκαλωσιά,  κουβαλούσε τις βαλίτσες όσων ταξίδευαν. 

Αποχαιρετούσε με ανυπόκριτα δάκρυα, όσους έφευγαν και με πηγαία χαρά, αγκάλιαζε όσους έφταναν στο λιμάνι.

Και πάλι όμως, ένα δρομολόγιο τη βδομάδα - κι αυτό όταν δεν είχε απαγορευτικό απόπλου – και με ό τι περίσσευε, απ’ τα μουλαρια, τι να πρωτομπαλώσει. 

Αξημέρωτα,  φορτωνόταν ένα μεγάλο κουβά με τα κατρουλιά της γειτονιάς, απ' όσα σπίτια δεν είχαν απόπατο, και τ' άδειαζε στην κυλίντρα. 

Χρέωνε το κάθε καθίκι, ένα πενηνταράκι κι ένα σοκολατάκι μαργαρίτα. 

Άλλη σοκολάτα, απ' τα σοκολατάκια μαργαρίτα, σπάνια κυκλοφορούσε κι αυτά μετρημένα και αυστηρά προορισμένα για τις ονομαστικές γιορτές. 

Ο Θανάσης λάτρευε τη σοκολάτα και δεν περιοριζόταν μόνο στο αντίτιμο για κάθε πρωινό καθίκι.

 Έκανε επίσκεψη σε όσους γιόρταζαν, για να ανταλλάξει τα χρόνια πολλά, μ' ένα σοκολατάκι μαργαρίτα.  

Δάγκωνε  ένα μικρό πέταλο και το έγλειφε αργά και περνούσε πάνω από ώρα για να καταπιεί και την τελευταία πηχτή σταγόνα της ηδονής. 

« Με δυο μαργαρίτες βγάζω όλο το πήγαιν’ έλα στην κυλίντρα και μου μένουν και καμιά δεκαριά», μου είπε μια μέρα, όλο χαρά για το καλό μεροκάματο.

Δε χρειάστηκε πολύς καιρός για να ξεχαστεί το επίθετο που κουβάλησε ο παππούς του απ' το '22. 

Όλοι πια τον φώναζαν, Θανάση Σοκολάτα.

Τα Χριστούγεννα του ‘68, το ράδιο έπαιζε, εναλλάξ, εμβατήρια και κάλαντα και ο Θανάσης άδειαζε τα γιορτινά καθίκια. 

Τον είδε η μάνα μου απ' το παράθυρο, «κακόμοιρο» είπε και τον φώναξε. 

Οι σοκολάτες που κουβάλησε ο πατέρας μου απ' την Αμερική, μας είχαν κόψει την ανάσα. Εκατό φορές η καθεμιά, ένα σοκολατάκι μαργαρίτα. 

«Πάρτην» του είπε και του έδωσε έναν τεράστιο τάκο με  γυαλιστερό πολύχρωμο χαρτί. 

- Όλη; είπε σαστισμένος; 

- Ναι, όλη. Άντε, καλά Χριστούγεννα, Θανάση Σοκολάτα!

Κόντευε Πάσχα όταν μου εκμυστηρεύτηκε, 

«Έχω ακόμα τη μισή απ' την αμερικάνικη σοκολάτα. Θα σου πω ένα κόλπο. Όταν λειώνει στο στόμα σου, να μην είναι η ώρα που κλαις γιατί γίνεται γλίτσα και χάνει την ομορφιά της. 

Εγώ, για να μη χαραμίζεται η σοκολάτα, έπαψα πια να κλαίω"

Ο Θανάσης έφυγε για την Αμερική λίγα χρόνια μετά και δούλεψε χαμάλης στα ντόκα του Σικάγου. 

Ήμουν σίγουρη, τι κουβαλούσε πάντα στην κωλότσεπη αλλά δεν μπορούσα να υπολογίσω με πόσες μαργαρίτες έβγαζε  μεροκάματο στα ντόκα του Σικάγου.

Απ' τα Χριστούγεννα του '68, πέρασε πάνω από μισός αιώνας, 

Δεν ξέρω πια πού βρίσκεται κι αν βρίσκεται. 

Αν όμως πατά ακόμη κάπου πάνω στη Γη, ξέρω με ποια γεύση γιόρτασε και φέτος, δίχως μάλιστα να κλαίει, για να μη γίνει η σοκολάτα γλίτσα.

Καλά Χριστούγεννα, Θανάση Σοκολάτα!

 Credit :  Νινα Αγγελικη Γεωργιαδου